با طعم گس دست هایت
همیشه سیاه مست می شوم
من تمام خدا را به گریه نشستم.

در کسوف چشم هایت
حس آینه می دهد
به عریانی قدیسه ی بی پناه.

بگو ، بگو با من چند فصل مانده تا برایت بمیرم
همیشه وقتی طعم عشقت می رسد
که برگ های پائیزی ، میلاد باد را به سوگ نشسته اند.

                                                                            
                                                                            " آرزو "