آهنگ هستی   

من از پشت شبهای بی خاطره
من از پشت زندان غم آمدم
من از آرزو های دور و دراز
من از خواب چشمان غم آمدم

تو تعبیر رویای نادیده ای
تو نوری که بر سایه تابیده ای
تو یک آسمان بخشش بی طلب
تو بر خاک تردید باریده ای

مرا با نگاهت به رویا ببر
مرا تا تماشای فردا ببر...

به سوی تو ، به شوق روی تو
به طرف کوی تو ، سپیده دم آیم
مگر تو را جویم
بگو کجائی؟

نشان تو ، گه از زمین
گاهی ،  ز آسمان جویم
ببین چه بی پروا ، ره تو می پویم.

کِی رود رخ ماهت از نظرم
به غیر نامت ،کِی نام دگر ببرم.
اگر تو را جویم
حدیث دل گویم
بگو کجائی . . .

                                                  "عبدالله الفت"

با طعم گس دست هایت
همیشه سیاه مست می شوم
من تمام خدا را به گریه نشستم.

در کسوف چشم هایت
حس آینه می دهد
به عریانی قدیسه ی بی پناه.

بگو ، بگو با من چند فصل مانده تا برایت بمیرم
همیشه وقتی طعم عشقت می رسد
که برگ های پائیزی ، میلاد باد را به سوگ نشسته اند.

                                                                            
                                                                            " آرزو "

مثل آسمون که تنها امیدش چند تا ستارست
دیدن برق نگاهت واسه من عمر دوباره ست .

از سر انگشت تو یعنی ، قصه خوب نوازش
هر نگاه عاشق تو ، غزل آبی خواهش .

جاده های مهربونی ،  می گذره از تو نگاهت
روشن  ِ شبهای تارم با خیال روی ماهت. 

... اقیانوس نیستی تو
جلوه ی سیال‌ِ ظلمت ِ درون.

کوه نیستی
خشکینه یِ بی انعطافی ِ محض.

انسانی تو
سرمست خمر فرزانگی ئی
که هنوز از آن قطره ئی بیش در نکشیده
از معماهای سیاه سر بر آورده.

هستی
معنای خود را با تو محک می زند.

از دوزخ و بهشت و فرش و عرش بر می گذری
و دایره ی ِ حضورت
جهان را در آغوش می گیرد.

نام توام من
به یاوه معنایم مکن !

                                                  
                                                               احمد شاملو

باید اعتراف کنم
من نیز گاهی به آسمان نگاه می کنم
دزدانه
در چشم ستارگان
نه به تمامی آنها
تنها به آنها که شبیه ترند به چشمان تو.

 

از روزگار كهن ، دو راه نبود / رسيدگان ، همه ، يك راه رفته اند !

 

جدول نگاهت را
تقطیع می کنم.
مرا در کدام سوال جا می دهی
تا جواب خوبیهایت باشم؟

 حالا که رفته ای
یر کاغذی که نیست
من مانده ام و خط            
خطی که می دود 
گرمم نمی کند
پس دورتر بایست
تا بلکه آفتاب!

خطّی که می دود
خط می زند به جـِد
خطی که خط خطی،
خط می زند مرا.
رو دورتر بایست!

خطی که خط زنان خط می زند خطی
گرمم نمی کند
گرچه تمام من
پوشیده از خطی، خطی که می زند.
رو دورتر بایست!

حالا که خط زدی
پس دورتر بایست
ناخوانده مانده ام
سردم شده ست سرد
تا بلکه آفتاب!

این سینه خط خطی­ست
هر نقطه  از خطی
خط می زند خطی
حالا که خط زدی
پس دورتر بایست!

 بر برفِ سینه جا، مانده خطی سیاه.
هر خط که می دود
سرما شدیدتر
حالا که رفته ای   
رو دورتر بایست
تا بلکه آفتاب!

سردم شده ست، سرد
چون ردِّ آهوان بر برف سینه ام
ناخوانده مانده خط
ناخوانده مانده ام
پس دور تر بایست
تا بلکه آفتاب!

                       صمصام کشفی

سیب خشکیده ،
انار پوسیده ،
گندم خشکیده ،
درخت بی وزن شد ...
حوا خندید
من بی وزن
حرامزاده شدم.

گندم جانم برایت روئید

از بهشت رانده شدم

وقتی با سیب گونه هایت

آدم نشدم .

من و کلاغ

زیر درخت ممنوعه
تنها ماندیم.

 

از خوشحالی عزم جدال

اخم هایم را، بی شرم

اندرون قوطی

خالی می کنم.

 

"خروس" ،

اسم تو

در بستر تفکر

هیچوقت خدا

_ زخم خمرده و مست _

همزاد لخت را ندیده است

برتر از بی بقای خاک

لای دندان مجسمه بالبان مردم

مجبوری ،

فریاد می کشد .

سه شنبه

آسانسور های قافیه

آبی پررنگ است

و تمام کالسکه های زمان
پنچر می شود

 

شمشیرت را بر دار

خشابش را پر کن

"کازابلانکا "

در انتظار توست .

سربازهای جمله اول من

آماده بستن بند های کفش هاشان

در کازینوهای شلوغ

در پی سرچ کردن گلوله های نام تو هستند .

شمشیرت را

با نعلبکی های مادر بزرگ تیز کن

که چشمان مادر بزرگ

روزگاری تیز بود .

سربازهای شعر من

با بند کفش تو به دار آویخته شده اند.

من در فصل ششم ، 
فاتحه ای بخوان و
کتاب را ببند. 

سیاهی های روشنایی را جویدم

گوزن های اردیبهشت

بر خلاف عقربه های ساعت

می چرخند،

چرخ

       چرخ

                چرخ

در جذر و مد نگاه تو

       ماهی به کف دریا رسید

به برف های کف دریا می نگرم

     از فراز قله های آلپ

{ چراغ سبز شد

        ماهیگیر ها آمدند. }

 

نماز صبح و

در صحن چشمهایتان که هر جه گشتیم

آبی برای وضو نبود

دلتان هم...

بگذریم ، مبادا آب از آب تکان بخورد ...

بی خیال بانو

پا بلند کنید تیمٌم می کنیم.

 

حسین نظری